Ludobójstwo francusko – francuskie
14 lipca 1789 roku
podburzony, zrewoltowany
tłum
"zdobył" niestrzeżoną Bastylię,
w której znajdowało się
kilku kryminalistów, morderców i pospolitych przestępców,
a nie - jak głosiła legenda -
"męczenników" ideologii praw człowieka.
Tak rozpoczęła się Rewolucja Francuska.
(Grzegorz Kucharczyk)
Wandea
– to kraina położona na zachodzie Francji, granicząca od północy z
Loarą, a od zachodu z Oceanem Atlantyckim. Wandea jest również
miejscem, gdzie na oczach całego świata prysł mit, że Rewolucja Francuska
zaczęła się z inspiracji ludu i dla ludu. Jej mieszkańcy odczuli na sobie, co w
rzeczywistości oznaczały pięknie brzmiące hasła "Wolność - Równość -
Braterstwo".
Wszystko zaczęło się od zamordowania w Paryżu króla Ludwika XVI przez rewolucjonistów. W całej Wandei zawrzało. Mimo że była to uboga kraina - pozbawiona większych miast i trudniąca się rolnictwem - to jednocześnie bogata duchem i mocna wiarą. Stąd pochodzi Ludwik Maria Grignon de Monfort, autor zawołania do Maryi: Cały twój!, które stało się papieską dewizą Jana Pawła II. Wandejczycy stosowali na początku bierny opór, w odpowiedzi na ataki rewolucji na Kościół i wiarę chrześcijańską. Nie chodzili na msze, które były odprawiane przez księży zaprzysiężonych przez Rewolucję. Czara goryczy została przelana po zamordowaniu króla, uważanego w Wandei nie tylko za głowę państwa, ale również za Pomazańca Bożego namaszczonego przez Papieża świętymi olejami. Wówczas chłopi chwycili kosy postawione na sztorc i ruszyli do walki, a jednym z bardziej znanych przywódców był chłop o nazwisku Chouan (stąd wzięła się późniejsza spolszczona nazwa powstańców - szuani). Był też legendarny przywódca Franciszek de Charette), który heroizm całej Wandei zawarł w słowach: Walczyć - często, dać się pobić - czasami, dać się zniszczyć - nigdy! Powstanie w Wandei było powstaniem chłopskim. Na swoich sztandarach walczący wymalowali symbol - czerwone serce z wyrastającym z niego krzyżem (zwane odtąd sercem wandejskim). Najczęściej powtarzały się napisy: Za Boga i Króla oraz Chrystus Król. Powszechnie podkreśla się bohaterstwo przywódców powstania. Jeden z wodzów miał powiedzieć: Jeśli będę szedł naprzód - idźcie za mną, jeśli się cofnę - zabijcie, jeśli umrę – pomścijcie.
Wszystko zaczęło się od zamordowania w Paryżu króla Ludwika XVI przez rewolucjonistów. W całej Wandei zawrzało. Mimo że była to uboga kraina - pozbawiona większych miast i trudniąca się rolnictwem - to jednocześnie bogata duchem i mocna wiarą. Stąd pochodzi Ludwik Maria Grignon de Monfort, autor zawołania do Maryi: Cały twój!, które stało się papieską dewizą Jana Pawła II. Wandejczycy stosowali na początku bierny opór, w odpowiedzi na ataki rewolucji na Kościół i wiarę chrześcijańską. Nie chodzili na msze, które były odprawiane przez księży zaprzysiężonych przez Rewolucję. Czara goryczy została przelana po zamordowaniu króla, uważanego w Wandei nie tylko za głowę państwa, ale również za Pomazańca Bożego namaszczonego przez Papieża świętymi olejami. Wówczas chłopi chwycili kosy postawione na sztorc i ruszyli do walki, a jednym z bardziej znanych przywódców był chłop o nazwisku Chouan (stąd wzięła się późniejsza spolszczona nazwa powstańców - szuani). Był też legendarny przywódca Franciszek de Charette), który heroizm całej Wandei zawarł w słowach: Walczyć - często, dać się pobić - czasami, dać się zniszczyć - nigdy! Powstanie w Wandei było powstaniem chłopskim. Na swoich sztandarach walczący wymalowali symbol - czerwone serce z wyrastającym z niego krzyżem (zwane odtąd sercem wandejskim). Najczęściej powtarzały się napisy: Za Boga i Króla oraz Chrystus Król. Powszechnie podkreśla się bohaterstwo przywódców powstania. Jeden z wodzów miał powiedzieć: Jeśli będę szedł naprzód - idźcie za mną, jeśli się cofnę - zabijcie, jeśli umrę – pomścijcie.
Powstanie wandejskie osiągnęło 18
czerwca 1793 roku apogeum swoich sukcesów. Chłopi zdobyli wtedy Angers - jedno z większych
miast we Francji zachodniej. Stanęła wówczas przed nimi niepowtarzalna szansa
marszu na Paryż i zakończenia krwawej Rewolucji Francuskiej. Jednak
powstańcze oddziały były ochotnicze i w
decydującym momencie zabrakło żelaznej dyscypliny, która by powstrzymała
wandejskich chłopów przed udaniem się do swoich domów na żniwa. Wroga armia
wykorzystała tę sytuację i mimo kilku
jeszcze wygranych bitew, Wandejczycy ponieśli ostatecznie klęskę. Bezbronna
Wandea stanęła w obliczu zwycięskiej Republiki. Uchwała najwyższej władzy rewolucyjnej Francji
- Komitetu Ocalenia Publicznego - z 1
sierpnia 1793 – nakazała zniszczenie
Wandei: nie tylko jej mieszkańców, ale i bydła, roślinności, domostw,
kościołów. Okrucieństwa popełniane w średniowieczu przez Mongołów Dżyngis-chana
bledną w porównaniu z tym, co pod koniec XVIII wieku Francuzi, omamieni
rewolucyjną ideologią, uczynili swoim rodakom.
Rewolucjoniści zaplanowali ostateczne rozwiązanie kwestii wandejskiej, a
zapowiedzią tego były słowa napisane przez republikańskiego generała
Westermanna z pola bitwy pod Savenay do władz w Paryżu: Obywatele republikanie,
Wandea już nie istnieje! Dzięki naszej wolnej szabli umarła wraz ze swoimi
kobietami i dziećmi. Skończyłem grzebać całe miasto w lasach i bagnach Savenay.
Wykorzystując dane mi uprawnienia, dzieci rozdeptałem końmi i wymordowałem
kobiety, aby nie mogły dalej płodzić bandytów. Nie żal mi ani jednego więźnia.
Zniszczyłem wszystkich. Litość nie jest rewolucyjną sprawą! Przyznawał,
że działał według nowej, rewolucyjnej moralności, która nie znała nie tylko
kodeksu rycerskiego i wskazań płynących z Dekalogu i Ewangelii, ale odrzucała
zwykłe poczucie przyzwoitości, odróżniające człowieka od zwierzęcia. Inne
doniesienia brzmiały: Cały czas poluję.
Każdego dnia moi myśliwi przynoszą mi co najmniej 10 głów bandytów, by mi
sprawić przyjemność... Ilość zwierzyny jednak się zmniejsza. Albo: Zabijamy ich
dwa tysiące dziennie. Wolę podcinać
gardła, by oszczędzać naboje. Generał
Grignon po zamordowaniu 300 bezbronnych ofiar, z dumą napisał do Paryża:
Paliłem i ścinałem głowy jak zwykle, a generał Huch, po wymordowaniu 700 osób,
pisał z żalem: Było ich zbyt mało, by urządzić prawdziwą rzeź!
Celem eksterminacji Wandei było - ludobójstwo. Wojska Republiki podzielono na 20 kolumn, które koncentrycznym ruchem poruszały się w głąb Wandei, niszcząc dosłownie wszystko, co napotkały na swojej drodze. Obnoście wszystkich na ostrzach bagnetów. Wsie, zagrody, lasy, zagajniki, w ogóle wszystko, co może spłonąć, będzie wydane płomieniom - tak brzmiał rozkaz gen. Turreau. Władze Rewolucji go wpierały: Eksterminować bandytów co do jednego - oto twoje zadanie. Rozkazy władz rewolucyjnych były skrupulatnie wykonywane. Zaczęło się systematyczne mordowanie mieszkańców w ich domach , a także w kościołach, gdzie przebywali głównie starcy, kobiety i dzieci. Bezbronni ludzie zostali zmasakrowani. Najmłodsza ofiara miała zaledwie 15 dni. W czasie działań "kolumn piekielnych" wojska Republiki wymordowały tysiące ludzi uznanych za męczenników. Ojciec Święty Jan Paweł II dnia 9 lutego 1984 roku beatyfikował 99 osób (duchownych i świeckich). Republikanie chcieli zaoszczędzić na czasie oraz przyśpieszyć mordowanie. Jean Carrier, komisarz Republiki na Wandeę, powiedział : Uczynimy z Francji cmentarz, jeżeli nie odrodzi się na naszą modłę. Był prawdziwym technologiem zbrodni, dla usprawnienia ludobójstwa zaproponował masowe wytrucie ludności wandejskiej: Arszenik! Do studni, do żywności, wszędzie! Opracował również inny sposób zabijania, tzw.noyade. Metoda polegała na umieszczaniu ludności cywilnej (kapłanów, kobiet, dzieci, starców) w przedziurawionych barkach na Loarze, a na środku rzeki wyciągano „zawleczkę” i barka wraz z ludźmi szła na dno. W przeciągu trzech miesięcy ( od 16 listopada 1793 roku do 13 lutego 1794 roku ) odbyły się 23 noyady. Dla zobrazowania ogromu zbrodni przytoczę konkretne liczby: 23 grudnia 1793 roku utopiono w ten sposób 800 osób, dzień później 300 osób, 25 grudnia - 200 osób, 27 grudnia - 400 osób, 5 stycznia - 400 osób, 17 i 18 stycznia - utopiono po 300 osób. Carrier z dumą donosił do Paryża: Wydarzenie, które już nie jest niczym nowym. Oto ostatniej nocy 53 księży zamkniętych na barce zostało zatopionych w rzece. Cóż za rewolucyjna rzeka z tej Loary! On również wymyślił tzw. małżeństwa republikańskie w Loarze. Te barbarzyńskie praktyki polegały na związywaniu razem nagich chłopców i dziewcząt, a następnie wrzucaniu ich związanych do Loary, gdzie tonęli.
Faktycznie, strach pomyśleć, co by
było, gdyby ci ludobójcy mieli lepsze możliwości techniczne.
Mati
Grafika:
http://historykon.pl/wp-content/themes/sahifa/timthumb.php?src=/wp-content/uploads/2013/08/4.jpg&h=330&w=660&a=c
http://www.radiownet.pl/system/post_gallery_images/images/9969/normal/noyades-nantes2_PePx11ac.jpg