Hip-hop wybiera człowieka.
To jest muzyka
kompletnie narkotyczna.
Porywa, pochłania i
chwyta za wątrobę.
(Adam „Łona” Zieliński)
Muzyka hip-hop pojawiła się w afroamerykańskich społecznościach w Nowym
Jorku w latach siedemdziesiątych XX wieku jako miejska kultura i
gatunek muzyczny. Od tego momentu rozprzestrzeniła się na cały
świat i zyskała wielu zwolenników, głównie wśród ludzi młodych. Stała się
filozofią życia, stworzyła nowy styl ubierania się, zachowania, język.
Hip-hop do Polski trafił w połowie lat 80. przypuszczalnie
za sprawą filmu Steana Leatana Beat Street,
który zdobył wiele nagród na festiwalu w Cannes. Kim więc jest polski
hip-hopowiec i kim są jego fani? Spróbujmy sobie odpowiedzieć na to pytanie.
Hip-hop tworzą przeważnie ludzie urodzeni w drugiej
połowie lat 70. i na początku lat 80., np.: FISZ, PEJA, EKONOM, ŁONA, KALIBER
44, czy PAKTOFONIKA. Często hip-hopowców i ich fanów utożsamia się z ludźmi
zdemoralizowanymi. Uważa się ich za takich, którzy nie wiedzą nic o życiu,
biorą narkotyki, okradają, są niebezpieczni. Postrzega się ich jako chłopców
noszących luźne, sportowe ubranie oraz tańczących break deance. Często kojarzą
się z wulgaryzmami oraz licznymi przestępstwami popełnianymi przez młodych
gniewnych. Ale czy na pewno tak jest? Z hip-hopem często utożsamiają się też
ludzie po studiach (Adam „Łona” Zieliński, DJ V.O.L.T., OSTR-y, Tede). A
hip-hop to po prostu pieśni protestu i buntu przeciw niesprawiedliwości oraz
szarości dnia codziennego. Muzyka ta jest tworzona w celu ukazania
trudów życia oraz naszych problemów osobistych. Dlatego jedni śpiewają o
przyjaciołach, lojalności oraz twardych prawach ulic, inni natomiast snują
apokaliptyczne wizje blokowisk i cywilizacji, która wymyka się spod kontroli.
Nie wstydzą się też marzeń i ambicji. Nie odrzucają rzeczywistości, ale nie
chcą się jej podporządkować, pragną ją zmieniać i uczynić przychylną. Słyszymy
więc takie oto teksty: Nasze miasta są
gwałcone przez
przemoc[…]. Żyjemy w betonowym szalecie, który cuchnie. Duże miasta dużym
smrodem, małe miasta
małym, który też będzie duży. Albo: Brat nie ma już
miłości dla mnie. Obecnie artyści tworzą spokojny rap, szukają prawdy w
rymowanych wersach, w których drugi człowiek jest szanowany. Starają się unikać
przemocy językowej, odchodzą od wulgaryzmów.
Hip -hop w naszym kraju rozwinął się pod koniec
XX w. Polacy słuchali głównie twórczości zagranicznych raperów. Dzisiaj
ulega to zmianie. Jak dowodzą badania, liczba słuchaczy polskiej muzyki
hip-hopowej stale rośnie. W przeważającej większości są to mężczyźni.
Najczęściej uczniowie liceum, czy gimnazjum. Hip-hop zyskuje coraz
większą popularność. Jest spontaniczny, autentyczny. Wprowadza nowe elementy do
kultury i języka. Tworzone neologizmy, nowe związki językowe i zapożyczenia
coraz częściej są używane w języku potocznym. Raperzy poruszają różnorodne
tematy. Wielu młodych ludzi w tych tekstach znajduje
odzwierciedlenie swoich problemów, dzięki czemu łatwiej znosi trudny czas czy
zły los. Wydaje mi się, że każdy, kto wsłucha się w tę muzykę i w słowa
piosenek, znajdzie coś dla siebie.
Zapraszam do zabawy –testu. Co oznaczają podane
pojęcia związane z hip-hopem – b-boys, fanziny,
ghetto
–blastter, locking, trainers? Miło mi będzie, jeśli odezwiecie
się w komentarzach.
Bartek
Grafika:
http://epicwallpaperz.com/wallpaper-hd/hip-hop-dance-wallpaper-wide-On-wallpaper-hd.jpg
http://s3.amazonaws.com/libapps/accounts/4729/images/maxresdefault.jpg