Myśli o wychowaniu

 

  Porównywanie się do innych

 

Porównywanie się jest bardzo głupią postawą,

ponieważ każdy człowiek jest wyjątkowy i niepowtarzalny. […]

Życie tworzy jedynie oryginały i nie potrzebuje kopii.

(Osho)

 

Porównywanie się do innych... Brzmi znajomo? Prawda jest taka, że każdy człowiek w swoim życiu doświadczył tego procesu, zestawiając siebie (swój wygląd, cechy, osiągnięcia) z innymi ludźmi. Porównywanie  zaczyna się już od najmłodszych lat i dotyczy ludzi  w każdym wieku.

Nastolatkowie, którzy dużo czasu spędzają w Internecie, są najbardziej narażeni na presję płynącą z oceniania siebie przez pryzmat innych. Codziennie  przyglądają się  ich „idealnemu” życiu i zaczynają się porównywać, a nawet zazdrościć.  Taki sposób myślenia wpływa na psychikę młodego człowieka i pojawiają się problemy:  zaczyna mieć obniżoną samoocenę, może popaść w kompleksy albo zacząć udawać kogoś, kim nie jest, tylko po to, by się dostosować. Takie myślenie może prowadzić do depresji, zaburzeń lękowych, a nawet samobójstwa. Dlatego nie warto wierzyć we wszystko co się widzi w Internecie, bo tak naprawdę, to „idealne życie” często nie jest prawdziwe. 

Aby nie tracić czasu i pewności siebie z powodu porównywania się z innymi, powinno się  porozmawiać z kimś bliskim, przy którym czuje się człowiek bezpiecznie. Spróbować  również odbyć wewnętrzną rozmowę z samym sobą i zadbać o własny rozwój. Przypomnieć  sobie wszystkie swoje sukcesy, pomyśleć  o tym,  w czym jest się dobrym i ile udało się już osiągnąć. Wiele korzyści przynosi również zmiana oglądanych w Internecie stron – skupienie się na tych, które motywują i pobudzają do osiągnięcia sukcesu. Zamiast  frustrować się, że nie wygląda się  jak jakiś sławny celebryta, pomyśleć, że każdy jest inny i wyjątkowy, a świat byłby nudny, gdyby wszyscy wyglądali i zachowywali się tak samo. Trzeba rozumieć, że to właśnie  każdy z nas jest wyjątkowy, bo ma coś, czego nie ma nikt inny.  

Można też  spróbować zauważyć pozytywne aspekty porównywania. Na przykład nauczyć się od kogoś sposobu dochodzenia do sukcesu lub innego wymarzonego celu.  Można się zainspirować  czyimś systemem wartości  i przenieść go do własnego życia. Dobra jest również zdrowa rywalizacja, gdyż ona nie przytłacza, lecz pozwala się rozwijać i przekraczać granice.

Porównywanie się do innych to coś, co łączy nas wszystkich, każdy bowiem doświadcza tego w różnych sytuacjach. Czasem może ono być pozytywne, ale w większości prowadzi do negatywnych skutków. Można temu zapobiec, zmieniając myślenie i postrzeganie siebie. Każdy z nas jest inny i wyjątkowy – lepiej więc być oryginałem niż kopią. Nie warto kreować się na kogoś, kim się  nie jest.

Olcis 

 

Grafika:

https://i.pinimg.com/736x/e5/f6/93/e5f69309818c56acdd96a8fdc850fd66.jpg 

https://images.zwierciadlo.pl/_resource/res/path/c6/02/c6024c8f-af2c-364f-916d-b76eb208b48d_f750x750

Co w trawie piszczy?

 

  Nagroda Literacka „Nike”

 

Niektóre książki są kwintesencją tego,

co wydarza się prawdziwym ludziom.

(Nuria Amat)

Motto postu można odnieść do książki Elizy Kąckiej „Wczoraj byłaś zła na zielono”. Książki, która 5 października 2025 roku została podwójnie uhonorowana - Nagrodą Literacką „Nike” oraz  Nike Czytelników. Esej Elizy Kąckiej jest opowieścią o inności oraz próbach  jej zrozumienia, a także o tym, że – mimo starań - nie wszystko można pojąć. To pamiętnik przygód Pingwina i Rudej, czyli matki wychowującej córkę w spektrum autyzmu - lubimyczytać. Książkę poprzedza motto  (słowa Susan Sontag): Jak już dziś wiadomo, istnieją sposoby myślenia, których jeszcze nie znamy.

Pingwin to autorka - Eliza Kącka, a Ruda- to jej córka. Książka jest zapisem doświadczeń matki, dowodzących, że życie z barierą komunikacyjną wymaga ogromnego wysiłku, a i tak pełne zrozumienie nigdy nie będzie możliwe. Ruda ma obecnie dwadzieścia lat, więc od dwudziestu lat matka „jest na czujce”,  jest „agencją ochroniarską” osłaniającą dziecko przed światem. Bardzo trudne bowiem  były i są kontakty z ludźmi: na spacerach, na placu zabaw, w przedszkolu, w szkole, w transporcie publicznym. Rozdziały książki, zatytułowane „Rzeczy, które usłyszałam jako matka”, ujawniają pouczające, bezwzględne  lub bezmyślne wypowiedzi  innych ludzi. I pokazują, że niełatwo funkcjonować w społeczeństwie.  Autorka – matka zwierza się: Najtrudniejsze do zniesienia są Rudej małe rozpacze. Czasem pozwala się przytulić, akceptuje bliskość – a czasem wyrywa się z objęć, chce dystansu. Boli bezradność, gdy nie jestem w stanie jej pomóc.

Nagroda Literacka „Nike” jest przyznawana od 1997 roku, a jej celem jest promocja literatury polskiej. W konkursie bierze się pod uwagę poezję, dramat oraz prozę (w tym autobiografie, eseje, pamiętniki). Konkurs składa się z trzech etapów. W pierwszym etapie jury wyłania dwadzieścia nominacji i ogłasza je w maju. W drugim jurorzy typują siedmiu finalistów i podają ich nazwiska we wrześniu. Trzeci etap to przyznanie nagrody, a decyzję jurorzy podejmują w dniu jej ogłoszenia i wręczenia. Wysokość nagrody to 100 tysięcy złotych. Zwycięzca otrzymuje również statuetkę Nike, nawiązującą do antycznej bogini zwycięstwa, a  zaprojektowaną przez Gustawa Zemłę. Fundatorami nagrody są „Gazeta Wyborcza” i  Fundacja Agory.

Oto niektórzy Laureaci Nagrody Literackiej  „Nike”. Urszula Kozioł za tom wierszy „Raptularz” (2024); Zyta Rudzka za powieść „Ten się śmieje, kto ma zęby” (2023); Radek Rak za powieść  „Baśń o wężowym sercu albo wtóre słowo o Jakóbie Szeli” (2020); Marcin Wicha za zbiór esejów „Rzeczy, których nie wyrzuciłem” (2018);  Olga Tokarczuk za powieść „Księgi Jakubowe” (2015); Joanna Bator za powieść "Ciemno, prawie noc" (2013); Marian Pilot za powieść „Pióropusz” (2011); Olga Tokarczuk za powieść „Bieguni” (2008); Wiesław Myśliwski za powieść „Traktat o łuskaniu fasoli” (2007); Dorota Masłowska za powieść „Paw królowej” (2006); Wojciech Kuczok za powieść „Gnój” (2004); Joanna Olczak-Ronikier za książkę wspomnieniową „W ogrodzie pamięci” (2002); Jerzy Pilch za powieść „Pod Mocnym Aniołem” (2001); Tadeusz Różewicz za tom poetycki „Matka odchodzi” (2000); Wiesław Myśliwski za powieść „Widnokrąg” (1997). 

Nagroda Literacka „Nike” jest  prestiżowym wyróżnieniem. A wytypowane przez jury książki należą do najwybitniejszych we współczesnej polskiej literaturze. Mam nadzieję, że chociaż część z nich przeczytaliście. Jeżeli nie, biblioteka szkolna zaprasza, a ja z czystym sumieniem polecam.

Lukija

 

Grafika:

https://ecsmedia.pl/c/nagridaliterackanike-530-artilce.horizontal.large-img44936555.jpg

https://goingapp.pl/more/wp-content/uploads/2025/09/kacka_fot.-Mateusz-Skwarczek-Agencja-Wyborcza.pl_-1600x1068.jpg