6 kwietnia 2019

Oglądamy filmy

   
            Ucieczka w niepamięć



Najważniejszą formą ludzkiej inteligencji
jest umiejętność obserwowania bez oceniania.
(Serena Rust)

Kino to nie tylko miejsce, które dostarcza łatwej rozrywki, ale też rozwija intelektualnie, uwrażliwia na ludzkie problemy, uczy tolerancji. Pozytywne oddziaływanie dobrych filmów jest nie do przecenienia i widzowie to coraz częściej rozumieją. Owszem, są jeszcze tacy, którzy oglądają  filmy rozrywkowe, czasami ocierające się o kicz, jednak to powoli zaczyna się zmieniać. Coraz częściej widzowie wybierają ambitne filmy, produkowane przez sprawdzonych reżyserów i dobrych aktorów. Na taki właśnie film udałam się z moją rodziną, a oprócz nas na sali  było niewielu widzów i to głównie w wieku 30+. Nosi tytuł Fuga i został  wyreżyserowany przez Agnieszkę Smoczyńską, będąc jej  drugim pełnometrażowym filmem. Przedstawia historię pewnej kobiety cierpiącej na fugę dysocjacyjną.
Czym jest fuga dysocjacyjna? Jest to zaburzenie nerwicowe, polegające na ucieczce z obecnej sytuacji, bardzo często nieprzyjemnej. W przypadku fugi osoba, która doświadczyła traumatycznego wydarzenia lub przeżyła coś, co przekroczyło poziom stresu, jaki potrafi znieść, traci pamięć o przeszłości, o tym, kim była i odchodzi z domu. Bardzo często przed zapadnięciem w stan fugi ma kłopoty małżeńskie, zawodowe, finansowe. Jest to więc psychologiczny mechanizm obronny, który zabezpiecza przed doświadczeniem stresujących przeżyć. Można sobie wyobrazić, że to typowy przykład ucieczki, jaką organizuje świadomość człowieka, aby nie doświadczyć więcej przykrości. Osoby w stanie fugi mają całkowitą amnezję wsteczną, a po powrocie do „poprzedniej tożsamości” nie potrafią sobie przypomnieć okresu fugi.
Film rozpoczął się od kilku krótkich scen pokazujących zdezorientowaną, brudną i zmęczoną kobietę szukającą pomocy. Ludzie traktują ją pogardliwie, omijają z powodu wyglądu i nieaprobowanego zachowania. Zostaje znaleziona przez policję i na dwa lata oddana w ręce psychiatrów. By odnaleźć rodzinę, staje się główną bohaterką programu telewizyjnego typu „Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie”, do którego dodzwania się jej ojciec. Wtedy dowiaduje się, że ma na imię Kinga a nie Alicja. Wraca do domu, w którym nie potrafi odczuć ciepła i bezpieczeństwa, lecz obcość. Rodzina zadaje pytania, na które kobieta nie zna odpowiedzi. Bliscy nie dają jej czasu na oswojenie się z nową sytuacją. Nie rozumieją, dlaczego jest dla nich obca i odrzuca ich pomoc. Odtrącani przez cały czas, tracą cierpliwość i zostawiają ją samą z jej problemami. Bohaterka również nie rozumie, jak doszło do tego, że znalazła się w takiej sytuacji. Próbuje odtworzyć swoje dawne życie, starając się jednocześnie odnaleźć w nowej roli jako żona, matka i córka. Często wbrew sobie, dlatego jest to dla niej bardzo trudne. Ostatecznie  Kinga/Alicja dokonuje wyboru. Jakiego? Odpowiedź znajduje się w filmie Agnieszki Smoczyńskiej.
Myślę, że Fuga zasługuje na uwagę. Ukazuje bowiem problemy nie tylko ludzi chorych, lecz również osób im najbliższych, które nie chcą lub nie potrafią ich zrozumieć i zaakceptować. Szczególne gratulacje należą się Gabrieli Muskule, która doskonale weszła w postać głównej bohaterki, mającej dwie tożsamości. W filmie także ważną postać zagrał Łukasz Simlat, jako Krzysztof, mąż Alicji oraz Iwo Rajski jako jej syn. Jest to film budzący wiele sprzecznych emocji, zmuszający do myślenia. Wielokrotnie są w nim pokazane odważne, kontrowersyjne wręcz sceny, na przykład ta, gdy główna bohaterka załatwia swoje potrzeby fizjologiczne na peronie dworcowym.

Zachęcam do obejrzenia tego filmu. Dzięki niemu zrozumiałam, że nie należy oceniać ludzi na podstawie pierwszego wrażenia. Każdy ma za sobą jakąś historię, o której pragnąłby zapomnieć, czy też „cofnąć czas”. Ale każdy zasługuje też na drugą szansę, aby zacząć życie od nowa.

Biedronka

Grafika: